Arthur: ‘Als je een cd maakt komt daar heel wat bij kijken. Je komt in tijdschriften, in kranten en op tv. Al die aandacht tegelijk was nieuw voor ons. Maar papa en mama hebben goed opgelet dat het niet te veel werd.’
Lucas: ‘Er komen nu al concertaanvragen voor 2012 binnen. Ze wijzen 75 procent af.’
Arthur: ‘We mogen niet eens zoveel spelen. Ik ben nog te jong he. Volgens het label zelfs hun jongste muzikant ooit. Maar ik heb niet het gevoel dat ik mij extra moet bewijzen.’
Lucas: ‘Het viel me op dat er in de cd-recensies mild met ons is omgegaan. Ik had minstens een of twee echt slechte recensies verwacht. Het Parool schreef dat we met onze cd niet iets unieks toevoegen aan de bestaande uitvoeringen van Beethoven. Dat begrijp ik goed, want we willen juist laten horen wat we kunnen, zonder meteen alle kanten op te vliegen. Veel mensen vinden dat goed, maar zij luisteren nu extra scherp naar hoe we ons verder ontwikkelen. Het is aan ons om die mensen vast te houden. Het zou best kunnen dat er vanwege onze leeftijd meer ogen op ons zijn gericht, maar wij voelen geen druk.’
Arthur: ‘Je kunt ook niet met alles rekening houden. Mensen schrijven soms totaal verschillende dingen.’
Lucas: ‘Dat Arthur meer een gevoelsmens is bijvoorbeeld, de poeet, en dat ik meer nadenk over dingen.’
Arthur: ‘En de volgende keer is het weer precies andersom. Ach. Het is belangrijker dat we op technisch en muzikaal gebied de komendejaren nog een enorme sprong maken. Vooral het gevoel datje tijdens het spelen in de muziek legt moet beter. Dat komt wanneer je ouder wordt en meer hebt meegemaakt.’
Lucas: ‘Er zijn nu nog verschillende mensen om ons heen, zoals Jan Wijn en Maria Joao Pires, die precies vertellen in welke stijl we een bepaald stuk moeten spelen. Ik speel nu bijvoorbeeld een intermezzo van Brahms. Daar zit een tussenstuk in dat ik op gevoel wat sneller speel, maar dan zegt mijn docent: ‘Het moet juist langzamer, je moet daar helemaal verstillen.’
Lucas: ‘We hebben nooit de intentie gehad om dit allemaal samen te doen, en nog steeds niet eigenlijk, maar zo worden we wel door iedereen gezien. Dat krijgen we nooit meer weg. Hier thuis oefent Arthur meestal gewoon boven, en ik beneden. Het komt bijna nooit voor dat we iets samen doen, maar dat zijn wel de momenten waar de pers over schrijft.’
Arthur: ‘We zijn niet zo bezig met dat imago.’
Lucas: ‘Je hoeft toch niet je best te doen om te zijn wie je bent? Wij doen gewoon ons ding. We houden bijvoorbeeld ook van andere muziek. We hebben allebei een iPhone waarop we van alles luisteren.’
Arthur: ‘We luisteren dan juist niet naar klassiek, maar naar Amy Winehouse, The Beach Boys of de Jeugd van Tegenwoordig. Stevie Wonder is een echte favoriet van ons allebei. Als Lucas nieuwe nummers op zijn computer zet vind ik ze eigenlijk altijd goed.’
Lucas: ‘En andersom ook.’
Arthur: ‘Bij de opening van de Hermitage in Amsterdam speelden we voor koningin Beatrix en de Russische president Medvedev. ‘Verrry good’, zei Medvedev na afloop, ‘This was verrry good’. Met Beatrix hebben we wat langer gepraat. Soms zit je na zo’n weekend op maandag in de klas en dan dwalen je gedachten wel een beetje af. Dan denk je: wow, dat was wel heel erg geweldig.’
Lucas: ‘Het was ook bijzonder, maar ik merk dat je eraan gewend raakt. Op zondag een concert en maandag gewoon weer in de klas. Dan ga ik eigenlijk meteen door. Dat is ook beter denk ik.’
Arthur: ‘Als we nu in het Concertgebouw zijn worden we herkend, maar op straat valt het mee hoor. Klassieke muziek is niet echt sexy, het is niet zo dat de meisjes massaal achter ons aan lopen. Als je naar Justin Bieber kijkt… het is niet onze stijl, maar hij heeft natuurlijk heel veel meisjes die hem adoreren.’
Lucas: ‘Hij mag niet klagen, nee.’
Arthur: ‘Zo’n iemand bestaat in de klassieke muziek niet. Af en toe komen er wel meisjes van school kijken. Dat is wel leuk. Het is niet zo dat er niks anders is.’